Dag 19, van Williams naar Kingman; Trains, Planes and Automobiles!

Goeiedag allemaal,

Daar zijn we weer, vandaag gaan we van Williams naar Kingman. Een niet zo lange route die tijd geeft voor het bezoeken van Seligman en Hackberry. 2 plekken waar we in 2011 ook geweest zijn maar waar Wanda toen niet veel van gezien heeft omdat ze veel op Layla gepast heeft toen. Dat gaan we nu lekker inhalen, met Layla!

Maar eerst; gisteravond had ik gevraagd of ze een fiets voor verhuur hadden. Dat kon, dus ben ik vanmorgen vroeg opgestaan om even een uurtje treinen te spotten. Er loopt een mainline niet zo ver van de camping dus dat kon mooi even. Dus vanmorgen om vijf voor acht sta ik gewassen en gestreken bij de balie van de campground, krijg ik te horen dat ze helemaal geen fietsen voor volwassenen hebben..... ggrrrrommmm! Alleen kinderfietsen, dat gaat 'm niet worden. Ik loop teleurgesteld terug en praat nog even met een van de medewerkers. " Waarom ga je niet lopen?" zegt hij. Tja, da's een optie, ongeveer 40 minuten. Ik besluit dat te doen, neem een fles water mee, dump het statief (te veel) en loop richting spoorovergang:

Ik heb altijd de neiging om de grond af te speuren langs en voor mij, en dat levert vandaag een gratis originele Arizona nummerplaat op!!:

Die gaat mooi mee toch? Later zie ik ze in Hackberry voor 20 dollar liggen.... ha ha! Eerste winst voor vandaag!

Als ik er ben is het bijna direct bingo. Een 2-tal lange treinen komen uit de Oost-richting, leeg. Als ik die op film heb krijg ik er nog 4 voorgeschoteld. I zit lekker op een steen net naast de baan, wat vreselijk mooie film opgeleverd heeft:

Tussen de treinen zit elke keer ongeveer 15 minuten, in die tijd zoek ik de schaduw even op:

En daar zit hij; de treinspotter:

Ik heb me anderhalf uur prima vermaakt, maar rond 10 over 10 moet ik echt terug omdat ik eigenlijk om 11 uur van de camping af moet. Dus loop ik lekker in het morgenzonnetje terug naar de camping:

Waar moest ik ook alweer heen? Oh ja, camping:

Zo, ik ben net voor 11'en terug. Zie een medewerker en geef aan dat ik 11 uur vertrek niet haal. geen probleem, mag wat later. Dus ga ik nog even een 2e ontbijtje doen plus een bak koffie, terwijl ik de foto's en film op de harde schijf zet. Is dat ook weer gedaan.

We gaan rond half 12 op pad. Eerst moet er nog even voor 140 dollar in de tank en dan kunnen we weer verder. We zien nog wel een mooie oude Ford, die zetten we even voor kilian op de foto:

Al snel is de Route 66 nabij en gaan we die op:

Duidelijk; eerst Seligman, dan Peach Springs:

Als we de 40 afdraaien en Seligman naderen zien we weer het bekende bord. Ik ga er even heen, Wanda blijft even bij Layla. Voor haar hoeft dat ook niet zo nodig, telkens op de foto. Ik vind 't wel leuk om terug te zien later:

We rijden Seligman in en zetten de camper op dezelfde plek als in 2011. veel is er niet veranderd:

Ik had 't in mijn ooghoeken bij binnenrijden al gezien; een Edsel Ranger uit 1959!:

Dezelfde als die wij hebben alleen erg verrot en vergaan:

Wel heeft deze de airco als extra, daar ben ik wel een beetje jaloers op. Maar goed, we hebben in ieder geval een veel beter, en lopend exemplaar. Gauw laat ik mij met deze vereeuwigen:

Seligman, wat is dat? Wel, een slapend Route 66 dorpje dat weer een beetje tot leven is gewekt voor het toerisme. En dat is er wel. Zoals aan de hele route 66 staan overal oude auto's of liever gezegd; wrakken. Maar het is wel sfeervol gedaan. Vandaar de koptitel van vandaag!:

In tegenstelling tot 2011 hebben we nu rustig de tijd om al die shops en winkeltjes even af te struinen naar leuke dingen Wanda koopt nog een leuke Route 66 handtas voor nog geen 9 dollar.... 

De straat ziet er zo uit, vergelijkbaar als in 2011:

Ah! Een mooie voor mij! Ik vraag of ze er eentje van te koop hebben, maar helaas niet. Ach, dan nog maar een foto:

"Ikke ook"  roept Layla, zo gezegd zo gedaan! Al zwaaiend met haar net gekregen Amerikaanse vlaggetje gaan we samen op de foto:

En ook dit is een bekende plek toch? De motorfiets waar ik op zat in 2011 staat er nog maar ziet er inmiddels toch wel wat slechter uit:

We hebben het gezien, zo groot is het immers niet hier. Nog even langs een motel waar deze oude Packard staat:

En we rijden verder de route op. De wegen zijn lang en uitgestrekt, wel met af en toe wat bochten:

Na een tijdje stoppen we even, er moet even een kleine dame verschoont worden. Het is bijna 3 uur en ze is dan jarig volgens Nl tijd. Op de radio klinkt "layla" van Eric Clapton..... toeval? Wel heel apart.

Daar sta je dan, het levert wel mooie plaatjes op:

Even een plaat van midden op de weg, het blijft mooi!:

 

Verder rijdend komen we door Peach Springs. ineens herinner ik mij een belofte die ik gedaan heb aan iemand op de modelbouw forum. Hij had een diorama gemaakt met een tankstation uit deze plaats in 1:25. Als ik aangeef daar langs te komen in onze vakantie vraagt hij mij om wat foto's. Nu ik er ben neem ik er een flinke handvol, hopende dat hij er bij mee is:

De stop duurt niet lang en het gaat richting Hackberry. Net daarvoor zijn we getuige van een meiske dat net met haar auto van de weg af is geraakt, er is al hulp bij. En met dat we doorrijden krijgen we nog een extraatje voor vandaag, althans, ik krijg die:

En dan komen we bij Hackberry store:

Het is en blijft een apart iets, en ontzettend leuk om een keer gezien te hebben. De eigenaar bezit nog steeds de zelfde Corvette en die staat lekker bedekt met woestijnstof buiten onder de kap:

De  plek is een verzameling van dingen uit de Route 66 tijd, maar ook met leuke souvenirs. We struinen nog even lekker door de shop en nemen wat dingetjes mee voor deze en gene:

De kleine dame vindt 't prima en vermaakt zich goed:

Nog even met opa op de foto, op haar verzoek:

En een gezins-selfie. Handig, die zelfontspanner:

Met nog een laatste blik op een wrak dat de restauratie-kans allang voorbij is:

En met onze camper in beeld:

Verlaten we Hackberry. Mooie plek, aanrader. moet je gezien hebben als je Route 66 gereden hebt.

We rijden verder:

En ik krijg nog 1 cadeautje:

Het adres is in de TomTom niet te vinden.... een ergernis dat ding. Ergens in een winkel voor zaden en kruiden (heb ik weer) vraag ik de weg naar de niet te vinden Koa. De dame doet erg haar best, belt de campground, krijgt de richtingsgegevens en schrijft ze netjes op voor mij. En zie, het klopt want kort daarna zijn we op de plek van bestemming; de Koa campground in Kingman:

Na installatie snel gaan koken en gegeten. morgen gaan we eerst nog wat inkopen doen en dan rijden we naar Oatman, en daarna naar Needles. korte rit met veel tijd over.

Later!