Dag 17, van Page naar Williams AZ via Horseshoe Bend.

Moi moi,

We zijn inmiddels in Williams aangekomen. Vanmorgen op tijd opgestaan, opgefrist en de camper even schoongemaakt. Ook nog even een foto van gisteravond vanuit de speeltuin:

Daarna nog even geskyped met Kilian die een nieuwe mobiel had gekocht voor mij (een One M7) en die ik even heb bewonderd. Mijn "oude" mobiel, de OneX,  heeft kuren met de wifi en er zit sinds een week een barst in het scherm. Dat is hier gebeurd maar ik weet niet hoe...... nou ja, helaas.

De route voor vandaag:

Ons eerste punt van interesse na het noodzakelijke tanken is de Horseshoe bend. Die is net buiten Page gesitueerd en is een kronkel in de Colorado rivier in een canyon gelegen. Het is maar een mijl of 5 dus we waren er vrij snel:

Bij het uitstappen treffen we een gelijke Roadbear camper met een Duits stel die op dezelfde dag is vertrokken als wij. Zij blijven tot half Mei, ook wel lekker....... Nog even wat dingetjes oer de camper besproken en daarna op weg gegaan richting het uitzichtpunt. Dat is een zand- en grindpad van een 1,2 km lang. Eerst gaat het omhoog en dan weer naar beneden. De kleine meid heeft er schik in en komt netjes mee:

Na een 20 minuten zijn we er. Voor kleintjes is dit niks, geen hekken, geen afscherming, niks. De Duitser komt ons tegemoet en waarschuwt dat we niet te dichtbij moeten komen met Layla. Ik stel hem gerust en verzeker hem dat we erg voorzichtig zijn met haar en daar zeker niet zo dichtbij gaan komen. Dat is het ons zeker niet waard.
Wanda blijft dan ook even zitten op veilige afstand:

En ik ga wat dichterbij. Het is echt prachtig om te zien!:

Een vriendelijk Duits gezin wil graag op de foto en ik doe dat graag. In ruil daarvoor wordt ik op de foto gezet. Nog wel met de opmerking: " je staat niet erg stevig". Nee, gelijk heeft ze, fijn vind ik 't hier niet ;) Sterker nog, ik schijt bijna in m'n broek want ik heb hoogtevrees......:

Maar het menselijk ras blijft ons toch verbazen... wat sommigen doen om een mooie foto te krijgen grenst aan het ongelooflijke.... zo dicht aan de rand van een klif die 100 meter naar beneden gaat, ze gaan gewoon op die rand zitten voor die ene mooie foto.....  Verbazingwekkend. Het verbaasd ons dat er nog niemand naar beneden gesodemieterd is. Meest verbazende was een zwangere Japanse die echt tot aan de rand liep.... denken ze dan echt niet na?:

Dan loop ik terug naar de dames en ga bij Layla zitten. Wanda gaat nu even kijken, het zou jammer zijn dat ze dit niet gezien zou hebben, daarvoor is het veel te mooi:

Ze maakt nog even de foto hierboven van ons:

En ik zet haar er nog even mooi op, met de Canyon op de achtergrond:

We hebben in ieder geval geen spijt dat we zijn gaan kijken! Tja, en dan moet je dat hele stuk weer omhoog..... :

De kleine heeft het best lastig. Steentjes in de schoenen, dat lastige zand. Ik geef de fototas aan Wanda en zet Layla op mijn nek. Zo hoort 't toch? ;) Wanda maakt stiekem een foto:

Het laatste stuk naar boven laten we haar zelf lopen, nu gaat dat wel weer:

Aangekomen bij de camper zie ik wat ik al wist; mijn mobiel staat prominent in beeld bij de voorruit...... vergeten. Nu ik er vanaf wil neemt niemand 't ding mee... gelukkig maar:

We rijden via de detour (=omleiding) naar Flagstaff/Williams. De oorspronkelijke 89 zit dicht, al een jaar of 2. Er is een deel ingestort en het schijnt vreselijk moeilijk en kostbaar te zijn om dat te repareren.. Er is een tijdelijke weg aangelegd (voormalig onverhard stuk) dat nu de 89T heet. het is een mooie weg die naar het zuiden gaat:

Trouwens, we rijden nog geen 10 minuten en zie, de kleine dame slaapt:

Ik stop enkele keren om foto's te maken. als Amerikaans modelspoorder wil ik wat geschikte achtergrond foto's, en waar kun je die beter maken als in het land zelf als je er toch bent? 

In 2011 heb ik daar helemaal niet aan gedacht, nu hebben we een briefje op het dashboard hangen zodat ik het niet vergeet. Heb er inmiddels al heel wat!

Rustig rijden we door over de uitgestrekte route:

De rit naar Williams is er eentje van een kleine 3 uur. Onderweg stoppen we even op een niet-deel van de route. Het is daar mooi en ik parkeer de camper. Samen eten we even een lekkere soep:

Na ruim een half uur rijden we weer, en de keus ligt voor ons:

North Rim zit dicht, en de Zuid niet. Linksaf dus! Daar gaan we over Arizona's wegen die overigens van zeer wisselende kwaliteit zijn. De ene keer rij je over een reuze wasbord dat meer weg heeft van een fietscross veld, de andere keer is het asfalt bijna superstrak. Vreemd......

In de buurt van Flagstaff trekt het toch een beetje dicht, en zien we het in de verte regenen:

Een 30-tal kilometers ervoor regent het daadwerkelijk, alleen is dat snel weer voorbij. Een soort deja-vu, want in Juli 2011 kwamen we net zo aangereden en regende het ook hier... raar he?:

Inmiddels geïnstalleerd op de Koa hier, is het eten op, is de was gedaan en is Layla klaar om te gaan slapen. Het is mooi geweest, zo rond kwart voor negen is een mooie tijd na deze lange en vermoeiende dag voor haar.

Nog een leuke als afsluiter; we zien momenteel veel bussen met overwegend Japanners die een rondrit Westen Usa doen. Het is geweldig om te zien hoe dat gaat. Als vee worden ze de bus uitgetrapt, rennen naar het doel des dags, kijken even, fotograferen zich een bult (bij voorkeur met mobieltje), en worden dan na ongeveer 10 minuten weer naar de bus geroepen....... hier bij Horseshoe hadden ze blijkbaar meer tijd maar toch, alles moet snel, snel bij die gasten. vakantie? Niet echt toch? 

Rare jongens en meisjes die japanners ;)

Morgen naar de Grand Canyon! Hopelijk mooi weer...... afwachten.

Laters!