Vandaag was de dag van ons bezoek aan de Grand Canyon. Daar waren we in 2011 ook geweest maar toen lang niet alles gezien. Van de South Rim alleen Mather Point plus omgeving en Desert View met zijn tussenliggende kijkpunten. Plan was om dit jaar andere punten mee te pakken.
GC bestaat uit 2 stukken, de Noordkant en de Zuidkant. Noord zit in April nog dicht dus daar kun je niet heen. De Zuidkant is vrij uitgestrekt met veel punten waar je kunt kijken. Ons plan was om helemaal naar het uiterste punt te gaan, Hermits Rest. Maar dat is niet gelukt helaas........ Lees mee!
Vanmorgen op tijd opgestaan, we hadden nog een Skype afspraak. De kinderen zaten bij mijn ouders in Dinxperlo lekker te eten. We hebben een goeie 20 minuten gekletst, daarna werd het tijd om verder te ontbijten en om ons klaar te maken voor de GC. De rit er naar toe is rustig en duurt een goed uur:
Als we daar komen is het drukker dan gedacht.... een parkeerplaats lukt niet en na ettelijke keren rondjes rijden zet ik 't ding op de bus parkeerplaats. We zijn niet alleen want er staan al meer RV's:
We lopen naar het visitor centrum om wat info tot ons te nemen, daarna lopen we richting shuttlebushalte. Plan is om naar het uiterste punt Hermits Rest te gaan. maar eerst stappen we uit aan het eindpunt van de eerst shuttleroute; Bright Angel Lodge. Een leuk punt met veel wandelroutes voor wie dat wil, maar ook veel mooie uitkijkpunten:
We laten ons per shuttlebus naar Bright Angel lodge brengen, onderweg lekker zitten keuvelen met een gepensioneerde Amerikaan die graag wil praten. Nou, dan is hij bij mij aan het goede adres. als we uitstappen na een 20 minuten doen m'n kaken zeer.....
We lopen omhoog richting de Lodge, en het uitzicht vanaf hier is prachtig:
Wat verder lopende merkt Wanda op dat we helemaal niks meegenomen hebben voor onderweg, althans geen broodjes. Geen nood, we halen een bak koffie en chocolademelk, plus 3 hotdogs. Die smaken redelijk, Layla smult er eentje lekker weg:
Wanda had nog een set oorbellen en een hanger gekocht. Met moeite, want dat doet ze niet zo gemakkelijk. Deze hing er ook, en die heeft ze om nu. Toepasselijk:
Als we even zitten zien we een soort berg eekhoorntje. Naar blijkt hondsbrutaal en bijna tam, althans goed gewend aan mensen. Hij komt naast mij zitten en ik kan 'm zo aanraken:
Even later gaat hij weer, want ik heb niks voor 'm. Het is strafbaar die dingen te voeren, terecht overigens.
Als ik na een paar minuten naar de rand kijk zit 't ding, nee ligt het mooi in de zon. Dat is mijn kans, ik maak een aantal foto's en deze was echt de mooiste:
Als we alles op hebben lopen we verder en maken her en der nog wat foto's. Ik heb er zoveel dat de keus moeilijk is, maar geniet zou ik zeggen:
We lopen weer terug naar de shuttlebus, dit keer gerund door 2 strenge dames op leeftijd. Het ding wordt volgestampt en we rijden weer naar het visitor centrum. Daar lopen inmiddels een soort elanden rond, tot groot plezier van onze Layla:
Aangezien het al wat verder in de middag is hebben we besloten niet meer verder naar Hermits Rest te gaan. Dat zou zomaar een 2 uur kunnen kosten, en dat zal Layla niet gaan trekken. Ik stel voor dat we naar Mathers Point lopen, het punt waar we in 2011 begonnen zijn en waar ik toen met de kleine meid op de foto ben gegaan toen ze nog baby was, en waar ik grote waarde aan hecht. ik wil graag naar dat punt om weer met haar op de foto te willen gaan, nu 3 jaar later. Best wel een beetje emo toch?
En het lukt, zij het met enige moeite:
En ik krijg zomaar heel spontaan een lekkere zoen. Mijn dag kan niet meer stuk nu!:
Ter vergelijk de foto van 2011:
Dan biedt een vriendelijke buitenlandse toerist aan ons op de foto te zetten, uiteraard maken we gebruik van zijn aanbod:
Als dank zet ik hem en zijn gezin op de gevoelige plaat, voor wat hoort wat, nietwaar?
Nog wat mooie platen van Mather Point:
Ik ga nog even zitten en geniet..... het is zo overweldigend dit, dat kun je bijna niet uitleggen, dat moet je gezien en beleefd hebben. Mijn overpeinzing wordt uiteraard uit de verte in de schaduw gadegeslagen door mijn ega:
Dan lopen we terug, en bij een steen vraag ik Wanda om mij op deze manier op de foto te zetten:
Iets verder nog staan de dames op mij te wachten:
Verder valt het soms echt onverantwoorde gedrag van mensen, ja zelfs ouders op. Naast mij stapt een vader over de afscheiding om dicht bij de rand een foto te nemen. Hij wordt zelfs boos als zijn bezorgde vrouw (of vriendin) er wat van zegt. "Kan wel voor mezelf zorgen"hoor ik hem zeggen. Nou, goed voorbeeld ben je voor je dochter die angstig naar je staat te kijken.... wat een oetlul zeg. Iets verderop lopen we langs een stel Latino's waar moeders en dochter (jaar of 7) zo over het hek stappen om door paps op een steen gezet te worden voor een foto. Zelfs mijn zachtjes neurien van een Crosy, Still, Nash and Young liedje dat begint met "teach your children well" lijkt geen enkele reactie op te leveren. God, wat zijn sommige mensen toch ontzettend dom!! Dat je je kinderen daar aan waagt gaat mijn verstand te boven.......
Wat foto's van deze mafkezen:
Uiteraard hebben ze prachtige foto's, maar die hadden nog spectaculairder kunnen zijn...... Nu denkt u waarschijnlijk; je stond toch zelf ook zo op een steen voor een mooie foto? Klopt, maar daar zat nog een vlak stuk achter.... en ik was nog niet over de afscheiding. Ik ben wel gek maar niet zo gek ;)
We lopen terug naar de parkeerplaats. Zie hier de bussen waarmee hoofdzakelijk ladingen Japanners afgeleverd worden. Als gedrilde soldaten worden ze uit de bus gestampt, doen ze hun ding en met veel lawaai komen ze hier weer terug, moeten verplicht een plasje doen (echt waar!) en worden weer in dezelfde bus getrapt als waar ze uitgekomen zijn. Die dingen blijven trouwens draaien, en dat geeft een indruk hoeveel tijd ze hebben....... Vreselijk raar volk trouwens, ze zijn erg op zichzelf en je krijgt geen contact met ze. Maar wel vermakelijk om te zien:
Omdat ze zo mooi op de foto ging had ik haar een ijsje beloofd. En die hebben we bij ons, dus wordt er even lekker samen gegeten. " Bij opa zitten". Tuurlijk, no problemo. Samen hebben we de grootste lol:
Met dat we het park uitrijden komen we voorbij aan het officiële ingangsmonument. Daar rij ik even voor terug en zet mij zelf op de foto, dankzij een handige paal met plaatje die er bij staat. Speciaal voor Selfie's zullen we maar zeggen?:
Rustig rijden we terug, en het ziet er wat donker uit:
Nog geen 10 minuten en de kleine dame is diep vertrokken naar dromenland:
Donkere wolken pakken zich samen, maar het blijft droog:
Onze camper moet hard werken als deze af en toe de bult op moet. Met meer dan 5000 toeren lijkt het geluid meer op een Nascar race dan een vakantierit. Hij zal het wel kunnen hebben......:
U ziet dat we inmiddels al aardig wat gereden hebben, zo'n 3140 mijl, da's net over de 5000 kilometer! En de kleine meid heeft ze praktisch probleemloos doorstaan. Voorwaar een hele prestatie!
Bij terugkomst is het al direct "peeltuin opa". Tja, ook daar kun je dan niet omheen... ik loop er met haar naartoe (bijna direct naast de camper) en Wanda maakt een paar lekkere pannenkoeken:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten