Zo, we zijn weer op bestemming. We staan nu lekker in Cortez op de koa:
Voor het eerst een zogenaamde "full-hook-up", dus met alle slangen inclusief rioolslang aangesloten. Morgenvroeg dump ik de beide afvalwater tanks in het riool hier zodat ik leeg verder kan. Er zullen wat campings komen die misschien niet deze faciliteiten hebben dus doen we dat hier nog maar even. De rioolslang zat trouwens nog netjes in de doos. Morgenvroeg zal die er heel anders uitzien.
Vandaag was een mooie dag met een mooie, maar spannende rit. Het eerste stuk begon mooi maar al snel werden de stukken weg wel heel erg smal.... later meer!
Eerst zijn we weggereden uit Montrose. Het weer was lekker daar en niet al te zonnig. Dat rijdt over het algemeen best lekker en is fijn voor de ogen, niet te inspannend:
Al snel kom je weer in de bergen en mooie omgeving. De wegen worden op deze route sowieso wat smaller, de wegen gaan hier door stukken landschap die niet veel meer toelaat als dit:
Via het Ridgway State park komen we in Ouray, een plaats in de middle of niks... daar zijn we snel door en rijden verder aan wat waarschijnlijk het spectaculairste van de hele rit gaat worden:
Dit is de 550 zuid, en die heet hier de Million Dollar Highway, en die naam zal wel verdiend zijn. Scherpe haardspeldbochten en smal, erg smal..... waar zijn we aan begonnen. Maar goed, het is begaanbaar en wordt ook zo aangegeven. Al snel komen we bij een stoplicht waar men aan het werk is. En ik zie waarom... er is een stuk weg verdwenen en er is maar 1 strook beschikbaar. Echter kijk je rechts naast je in een diep gat... met de billen bij elkaar geknepen rij ik verder, en klap zelfs (naar later blijkt onnodig) de linker buitenspiegel in omdat ik bang ben de rotswand te raken:
Na de stoplichten kruipen we met 25 mijl per uur de pas op over dit soort stukken weg. Eerlijk gezegd wel een prachtig stuk, maar niks voor angsthazen met hoogtevrees!:
Ondanks dat het wel smelt liggen overal nog dikke plakken sneeuw:
Verderop treffen we woningen aan die al lang niet meer bewoond zijn. je krijgt gaandeweg steeds meer bewondering voor de mensen die leven en geleefd hebben in dit woeste gebied. Koud, strenge winters, soms onbegaanbaar, je moet er maar zin in hebben:
En dat hebben wij weer.... op het 2e deel van de pas begint het dicht te trekken en lichtjes te sneeuwen.... nee he? Graag niet! Maar goed, je moet wel door, terug kan niet. Rustig rijden we door en het blijft zo als het is:
Dan komen we in Silverton, van hieruit rijden we weer een pas op via de , de Molan Pas. Die is bijna 11000 feet, da's ongeveer 3,500 meter hoog:
Op Molan Pas, hier probeer ik op de sneeuw te gaan staan en zak er tot aan mijn knie in..... weet ik dat ook weer.
Het hoogtebord:
Dan nog verder over Coal bank Pas en weer naar beneden:
De sneeuw ligt niet echt hoog hier....... wel dus:
Beneden aangekomen rijden we over een redelijk vlak stuk naar Durango. Een kilometer of 30 daarvoor zet ik de camper even aan de kant en eten we wat, het is tenslotte rond half 2:
En dan zijn we ook snel in Durango. Hier gaan we even kijken bij de befaamde Durango and Silverton, een spoorlijn die zomers en winters bedreven wordt met 3 foot stoomlocs met buitenliggend frame. Dat is een bijzondere constructie die je niet veel ziet. Als je dan toch in het land bent en je er langs komt ga je toch zeker kijken, nietwaar:
Al snel laat Wanda me maar gaan als de trein arriveert. Ik film en fotografeer alsof m'n leven er vanaf hangt. Mooi is het, en natuurlijk laat ik mij nog even vereeuwigen met deze prachtige loc:
De dames wachten rustig af en komen dan ook aangelopen als de trein wegrijdt naar de opslag:
Er zit ook een klein museum bij, en daar is best veel te zien. Een van de dingen daar is een modelspoorbaan van de Durango en Silverton. Onze kleine meid is er toch wel van gecharmeerd. He he, eindelijk eentje in de familie die het leuk vindt!:
Als we klaar zijn lopen we eerst naar de MacDonalds, die zit mooi naast het depot:
En daar eten we lekker een ijsje. De dames gaan naar de camper en ik film nog wat en neem nog wat foto's. Waarbij mijn obsessie wederom vastgelegd wordt door Wanda:
En dit is wat ik zag:
Ja, het is leuk, opa!:
En we rijden dan via de 160 westwaarts naar Cortez alwaar je het rustig aan ziet veranderen buiten:
Eindpunt: Koa Cortez/Mesa Verde:
Ik speel nog even met Layla in de speeltuin terwijl Wanda kookt. Samen eten we dan lekker in de camper:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten