Hallo luitjes,
Vandaag een korte rit:
Ons hoofddoel voor vandaag is Oatman. Dat ligt aan een oud stuk Route 66, en dit deel heb ik in 2011 overgeslagen. Niet bewust, wist nog niet van het bestaan af toen. Nu weten we dat het zeker de moeite waard is!
Maar eerst naar de Walmart in Kingman. We rijden de stad in en komen achter deze auto. Kijk, zo moeten ze er bij ons ook eens mee aan; werken!:
WM blijft onze favoriet, ze hebben alles. Ik heb nog een korte broek nodig en vind die dan ook. 16 dollar voor een Wrangler, da's 12 euro..... krijg ik 'm niet voor in Nederland. Dus maar gelijk 2.
Terug met de boodschappen naar de camper lopend zie ik dit gevaarte iets verderop staan:
Tja, zo gaat een Amerikaan het liefst; met een autobus als camper en zijn geliefde auto in een dichte aanhanger. Let op het aantal airco's; 3 op de bus en 1 op de aanhanger. Dan ben je wel heel erg gek met je autootje!
We draaien een stukje 40 west op om richting 66 te komen. De wind blaast hard, erg hard van opzij. We worden 2 keer bijna van de weg geblazen:
Iets verder draai ik er even af om een stukje historisch Route 66 Kingman mee te pakken:
En mijn oog ziet wat?:
Ik stap uiteraard uit om dit gevaarte even op de gevoelige plaat vast te leggen. Er stond al iemand naar mij te kijken toen ik de trap opliep die bij de loc stond maar nog had ik niets in de gaten. Totdat ik terug bij de camper kwam en voelde dat er nog een grote prijskaart aan m'n broek hing......:
Nou ja, gauw er af met dat ding. Je komt mooie dingen tegen op dit stuk, elke zaak heeft wel of een oude of een nieuwe klassieke Amerikaan staan:
Nog een stukje old town:
En we rijden Kingman uit en de oude Route 66 op:
Het eerste stuk valt nog wel mee en "bobbelt" zich door het mooie Arizona's landschap:
En heel veel zie je ook hier de karakteristieke postbussen:
De weg is slecht, maar dat had ik in de Henry Cole serie's al wel gezien. Da's een Engelsman die met regelmaat Route 66 gereden heeft en uit zijn programma's hebben we veel tips gehaald, zoals ook deze:
Langzaam kruipen we omhoog, de oude route op. Erg bochtig, smal en steil. heerlijk!:
Eerste korte stoppunt is een cafe/museum genaamd Cool Springs. Ik maak enkel wat foto's, en snel rijden we verder. Er is eigenlijk niks te doen hier:
We rijden verder naar het hoogste punt genaamd Sitgreaves Pass. Een mooie route is het:
Bovenop stoppen we, er is een mooi stuk om te parkeren. We zetten een bakkie pleur en hebben er 3 gebakjes bij die we vanmorgen meegenomen hebben bij de Walmart. De dame is tenslotte jarig vandaag, en dat moet gevierd worden. Eerst met een lekkere zoen:
En samen een gebakje eten. Lekkerrrrr:
Dan nog even naar buiten, de kleine dame moet even de benen strekken. Wij ook trouwens:
Ja, ga je er even voor staan? Dank je:
Met oma loopt ze naar het hoogste punt om even te kijken, en om samen op de foto te gaan met ons:
Terugkijkend naar de camper:
Met oma:
En opa. "Krijg ik een kus"? Tuurlijk!:
We stappen weer in en rijden verder. Nog een mijl of 6 en we zijn in Oatman. Eerst nog wat enge bochtjes:
Vlakbij zien we wat oranjes links van ons. Zien we dat nou goed, een autowrak? Het moet er haast bewust neergelegd zijn:
En we zijn in oatman, inmiddels er al doorheen gereden. Niet zo moeilijk, het is nog geen 200 meter lang.....:
Als we van de camper weglopen kom je langs een Route 66 sign. Mooi:
Eigenlijk is het een motorroute, maar als camperrijders laten we ons daarvan niet afschrikken, ook al krijgen we wat vreemde blikken als we met kinderbuggie langs komen:
Oatman staat bekend om de ezels die er los rond lopen. Die zijn in de veertiger jaren daar achter gelaten toen de mining business instortte en er geen werk meer was. Deze ezels zijn uiteraard nazaten van die ezels. Ze zijn wel wild maar overduidelijk mensen gewend. Ze komen naar je toe, en als ze merken datr je niks hebt lopen ze zo door:
Mooi hoedje he?:
Gekocht in een heel klein winkeltje. Prijs? Net geen 5 dollar. "Staat je goed" zeg ik tegen Wanda, "mooi Edsel hoedje".En waar is waar, het staat super toch?
Bovenaan gekomen draaien we om om de linkerkant (andere straatkant) te bekijken:
Naar beneden lopend komen we langs de zoveelste souvenir winkel, en toch zeg ik "laten we even kijken". Voorgevoel? Door de winkel lopend zie ik ineens deze plaat, beetje verstopt achter andere platen:
Ik kijk, 10 dollar.... die gaat mee he? ja hoor lieverd, doe maar. Mooi!
We nlopen naar buiten, maken nog een foto van deze replica:
En ik stop m'n harses op verzoek in dit bord. Ezel die ik er ben....:
Nog even een geschiedenisles:
En met een laatste foto met waar Oatman het van moet hebben:
Rijden we verder naar Needles. Dan zie je nog veel meer moois:
Het laatste stuk doen we niet meer, nemen de afslag en rijden vrij direct richting Needles wat een behoorlijk rechte weg is:
Het wordt groener en mooier, nog een paar mijlen:
Waarlijk, water? En de woestijn was nog geen 10 mijl terug? Heel apart:
We zijn er. Het kost nog heel wat moeite om de Koa Needles te vinden omdat die Kwalitatief Uitermate Teleurstellende TomTom het adres weer eens niet kent..... :
Hij (of zij?) stuurt ons naar een punt waar ik niet door kan.... 8 foot max, wij zijn 12. Gaat niet, dus draaien:
Wel een punt waar ik als liefhebber wel zou willen blijven...... de BNSF yard in Needles:
Maar dat kan niet, we moeten naar de campground. Ik rij terug en probeer een andere route. Als ik langs een brandweer kazerne kom vraag ik de weg. Ze nemen me mee naar binnen en met de kaart op de muur zie ik dat ik helemaal verkeerd zit.... ik neem de route in mij op, en na een gezellige babbel met de heren en een toevallig passerende dame die Nederlandse roots blijkt te hebben, stap ik weer in de camper en rij naar de Koa die nu vrij gemakkelijk te vinden is.
Oh ja we zijn in de States:
Na inchecken en installeren verkennen Layla en ik de campground, terwijl Wanda gaat koken:
En natuurlijk even samen spelen in de vorm van bellen blazen:
Zo, de dag is klaar. Vermoeiend maar voldaan. Het waait nog wel behoorlijk maar de temperatuur is goed, prima zelfs. Dus dat zit wel goed.
Komende 2 dagen staan in het teken van het overbrengen en zullen geen echte bezoekerspunten hebben. Morgen gaan we naar Barstow, en de dag daarna naar Pomona. Dan schoonmaken en vrijdag inleveren.
Nog een ding; Layla heeft nu in haar jonge 3-jarige leven al ruim 9500 kilometer in 2 trips afgelegd over de hobbelige Amerikaanse wegen. Vanmiddag nog viel ze in slaap op een stuk weg waar de vullingen bijna uit je kiezen rammelen, zo slecht. En de kleine dame slaapt gewoon door, wordt gewoon niet wakker. Is dat niet geweldig?
We houden jullie op de hoogte!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten