Na alle ochtendrituelen zijn we rond tien uur vertrokken. Ondanks dat het maar 75 mijl is volgens Google (het blijken er later 88) trekken we wel wat tijd uit voor de rit. Het 2e deel zal niet zo snel gaan doordat we aardig omhoog moeten.
Eerst door de lage landen, hier staat alles in het teken van landbouw en veeteelt:
Veel fruit ook, hier rijden we een heel stuk tussen "orangetrees" door, sinasappelbomen:
Al snel is het vlakke landschap veranderd in heuvels:
En we belanden al vlot daarna officieel in het Sequoia National Monument:
De lucht begint nu langzaam te betrekken. Komt ook omdat we steeds hoger komen, we zitten hier op een 4000 feet. Dat is 1200 meter hoog:
En het druilt door, en druil wordt (mot)regen. Dat is goed te zien aan de weg die steeds natter wordt:
En zie, we zijn bij de ingang. Achteringang, want we moeten via de 180 naar Kings canyon (op de kaart ligt dat boven Sequoia). De hoofdingang mag niet voor voertuigen langer dan 22 foot. Wij zijn 2 en da's duidelijk en no-go dus. Wel jammer, een (klein) deel van het park gaan we niet zien. Op de bucket-list dan maar!
Ingang, hier moet de pas getoond worden en worden we officieel geregistreerd als bezoekers:
Achteraf zal het nog tegenvallen hoeveel tijd het vanaf hier kost. De afstand is niet ver meer (een kleine 30 mijl) maar de snelheid ligt laag. Hard naar boven gaat gewoon niet en hoeft ook niet, er valt genoeg te zien:
Al snel volgt de splitsing tussen de 2 parken Kings Canyon en Sequoia. We kiezen de rechtse:
We zijn vroeg in het jaar hier en dat is te merken.... sneeuw. Het is allemaal nog niet zolang weg. Ook zitten we weer hoger nu boven de 5000 foot:
Zo her en der zijn beste hoeveelheden gevallen zo te zien. De wegen zijn echter allemaal goed schoon:
En we zitten nu bij de echte ingang, hier begint ons reisdoel van vandaag:
Het heet hier "Giant wood", gigantisch bos. En daar komen we snel achter.
Als we iets verder rijden komen we bij een half-open plek. Men!!!! Daar staan ze, de reuzen... geweldig!:
Onze camper zetten we op een speciaal daarvoor gemaakte plek langs de weg. Ik dacht dat we een grote camper hadden?:
We stappen uit en lopen naar de overkant.Er zijn wat meer mensen waaronder Japanners. Iedereen is duidelijk voor het eerst hier en behoorlijk onder de indruk van deze reuzen van het woud. Al snel maken we foto's en zie, de mens is klein...... echt klein:
De dames in de nis:
Het is een setje van 3 bomen die als 1 uit de grond komen. Tussen die 3 bomen zit een ruimte waar je gewoon met een paar man kunt staan.
Hier staan Layla en ik er net naast. De kleine meid vindt het geweldig!:
Als we tegen de heuvel opkijken ontwaren we meer exemplaren tussen de normale sparren. Er zit 1 geweldig dik exemplaar bij met een knoert van een wortel. Die wil ik van dichtbij zien. Ik heb bewust een foto genomen met 2 normaal postuur kerels ernaast, zo is te zien wat een monster dit is:
Groot hé? Bijna niet te bevatten als je er naast staat. Je moet ze in het echt zien om de geweldige omvang van deze bomen te bevatten:
Ik wil mee, opa! Natuurlijk, kom maar. En daar staat het kleine meisje voor een echte reus. Verder als dit durft ze overigens niet:
En loopt ze met Wanda weer naar beneden:
Ik niet..... natuurlijk probeer ik bij de boom te komen maar heb de verkeerde weg gekozen. Te steil met te gladde zolen...... shit. Ik kom er niet en sta in deze elegante pose op de helling als Wanda mij op de gevoelige plaat vastlegt. Help, ik moet poepen (maar eigenlijk sta ik op het punt van uitglijden):
Net daarvoor hebben we al een jonge ree in het bos en de weg over zien lopen:
Nu blijkt deze achter het toiletgebouw te staan. Ik sluip er opzij langs, kijk om de hoek en.... daar staat de jonge ree en kijkt mij op het goede moment aan!:
En loopt niet eens weg..... er ligt iets te eten en die drang is blijkbaar groter als de aanwezige mens. Ze zijn ons denk ik ook gewend en schrikken niet zo hard. Toch een geweldig moment.
En dan moeten we verder. Jammer, dit was een geweldig en heerlijk moment in ons leven:
We rijden verder en hoger en dat is te merken. Mist trekt aan ons voorbij, eigenlijk zijn we letterlijk en figuurlijk met ons hoofd in de wolken:
Net enkele mijlen voor ons einddoel van vandaag staat de grootste (hoogste) van het stel; de generaal Sherman tree. We worden naar een aparte parkeerplaats geleid:
Er zijn aparte parkeerplaatsen voor RV's (campers) en die nemen we natuurlijk:
De klim naar de Sherman is geen klim maar een afdaling. Zoals we nu staan zouden we bijna tegen de top aankijken. Echter moeten we eerst naar de voet van de boom. Die afdaling is 700 meter:
Vergis je niet, we zitten op meer dan 7000 foot, dat is ongeveer 2100 meter hoog. Dat merk je aan de lucht die wat ijler is. Inspanning is dan goed voelbaar.
De kleine meid doet het prima en huppelt gestaag met ons mee:
En daar is hij; de mastodont Sherman. Groot..... echt groot. De top is dood en daardoor groeit deze Sequoia niet meer verder. Desondanks is hij al groot genoeg. Een vriendelijke buitenlandse dame biedt aan een foto van ons 3-en te maken:
Beestachtig hé? Niet bevatbaar eigenlijk, zo groot, zo mooi. Ik kan er niet over uit en ben uber-enthousiast:
Het kruintje. Zou bij ons een heel bos zijn!:
Iets er naast staan 2 Sequoia's met de naam "Tough Twins"; taaie tweeling:
Er wordt verklaard dat ze hun leven waarschijnlijk samen begonnen zijn na een bosbrand. Dat schijnt de ideale omstandigheid te zijn voor een Sequoia zaadje (in dit geval zaadjes) om te ontkiemen.
Feit is dat je in de ene prima kunt schuilen:
En dan moeten we weer naar boven.... en dat gaat iets minder snel als naar beneden. Maar fier loopt Layla mee achter mij aan. Kan niet missen, volg het gehijg..... ppffff... een Mount Everest beklimming gaat 't voor mij niet worden en kan linea-directa van de bucket-list:
Voor wie zich afvraagt waarom ik hier, bijna boven bij de parkeerplaats, de hand op de rug hou: daar ligt de spiegelreflex is die anders zeiknat wordt van de motregen en de vallende druppels uit het bos zelf. Vind 't ding niet fijn:
Er ligt zelfs nog een berg sneeuw op en naast de parkeerplaats:
Als we terug bij de camper zijn moet er eerst gegeten worden, we hebben alle 3 zin in wat. Er ligt nog een stokbrood en we hebben wat salades die op moeten. lekker!:
Vanuit hier is het nog een paar mijl naar ons eindpunt. Verder mogen we niet vanwege de restrictie's van de voertuiglengte dus daar wordt het omkeren.
We rijden weg en komen diverse grote exemplaren tegen:
Dan komen we aan bij wat het Giant Forest Museum heet. We parkeren ook hier op de speciaal voor RV's gereserveerde plekken:
We staan hier letterlijk tussen de mastodonten. Als we naar het museum lopen kijk je recht tegen de "Sentinel" aan. Wat een bakbeest!:
Buiten voor het museum ligt een dood en in 3 delen exemplaar. Alleen wat vreemde mensen op deze foto als ik dat exemplaar in zijn geheel wil fotograferen. Tja, helaas ben je niet alleen hier:
Het menneke is wel een dwars exemplaar want als ik er aan kom lopen vang ik op dat hij tegen (ik denk zijn moeder) zegt "dat hij zich niet laat vertellen wat hij wel of niet mag" (want hij wilde op de boom klimmen wat dus gewoonweg niet mag). Kijk, da's een goeie. Die eindigt vast en zeker niet op de universiteit maar eerder in een gebouw dat hermetisch afgesloten is van de buitenwereld..... gewoon doorgaan met dwarsliggen, jongen.
Het lukt me desondanks bij de boom te komen om Wanda een foto te laten maken. Leuk stammetje:
He kijk, foto-war! Als ik Wanda wil fotograferen neemt zij direct een foto van mij. En dan krijg je dit:
Ik krijg er geen genoeg van, wat zijn die dingen mooi:
Bijna melancholiek pak ik de laatste 2 exemplaren vast, wetende dat ik hier voorlopig niet zal terugkeren. Het was een bijzondere bijna spirituele ervaring.... ik blijf ze geweldig vinden en ben diep onder de indruk:
Dag bomen!:
E terug gaan we, dezelfde weg als dat we gekomen zijn. We blijven plaatjes schieten en krijgen er niet genoeg van:
En nog een feit; het hoogste punt dat we gepasseerd zijn lag op 7335 foot, dat is 2200 meter hoog. Dan krijg je dit soort beelden:
Mini-autootje bij maxi-boom:
Door hetzelfde mistgebied rijden we naar benden:
En dan zie je ook de andere kant van het bord dat we eerder zagen. Afscheid:
Mooi hé?:
Nu zie je natuurlijk de afdaling en het dal aan je linkerkant. Het is een heel eind, kijk goed en over de toppen ligt ons einddoel; de camping (ergens....):
Direct veranderd ook het bos weer en haar kleuren:
Op een 3000 foot komt het einde van Sequoia officieel:
En na een kleine 2 uur rijden we weer op vlak tapijt tussen de groene velden en (bijna) rijpe fruitbomen:
Dit landschap is zo divers dat een normale struik gewoon naast een palmboom staat en andersom. Ik vind dat zeker wel wat hebben:
We zitten nu na de koffie lekker aan een aperitiefje. Verslag is bijna klaar, Layla slaapt en de dag is en einde. En wat een dag. We hebben zeker geen spijt van de beslissing om hier heen te gaan, het is een van de mooiste bestemmingen die we in onze vakantie's gedaan hebben. Een aanrader mocht een van jullie ooit deze kant op gaan. Doen!
Laters!
Mooi Ronald! Je enthousiasme spat er af! :)
BeantwoordenVerwijderen