zondag 3 april 2016

Dag 14; van Gallup naar Holbrook

Zo luitjes, daar zijn we weer. Een prachtige dag was het!

Eerst de route:


Vandaag was het reisdoel Petrified Forest National Park. Het woord zegt het al; versteend bos. Dat hadden we op de vorige 2 trips nog niet gezien en nu lag het mooi op onze route. Voor dit bezoek hadden we een hele dag gepland. Achteraf gezien maar goed ook want die dag heb je echt wel nodig, zo groot en uitgebreid is het wel.

Vanmorgen rond 8 uur opgestaan, gedoucht en ontbeten. Dat is inmiddels een vast ritueel geworden waarbij de kleine meid vaak wat later aanschuift aan de ontbijttafel en haar broodje in een rustiger tempo wegwerkt dan dat wij dat doen. 
We zijn zo rond 10 uur vertrokken na alles afgekoppeld te hebben. Alleen stroom en water, dan ben je zo weg. Nog even met de buurman gepraat, die was bezig met een aangekoppelde auto waarin hij een ingenieus remsysteem aan het monteren was. Ze kunnen wel wat verzinnen die Amerikanen. 

En zo rijden we weg. Tanken hoeft niet, er is nog maar een kwart uit en we hoeven nog geen 100 mijl vandaag, park niet meegerekend. We rijden lekker rustig, een 55 mijl per uur waarbij de weinige vrachtwagens (het is tenslotte zondag) ons lekker voorbij sjezen. Rust op de weg:


Zo na een lekkere rustige rit van een uur komen we dan in de staat waar we zijn moeten; Arizona:


En dan nog een klein stukkie van 21 mijl... da's een "piece of cake" hier. Pffff, 36 kilometer. Makkie:


En dan zijn we er bijna, nog 2 mijl:


Petrified Forest kunt 2 ingangen, een Noord- en Zuidkant. Je kunt er dus van 2 zijden doorheen, en daar is goed over nagedacht. Aangezien wij van de I-40 komen nemen wij de Noordkant. Voordeel is dat je hiet begint in de "Painted Desert" dat onderdeel is van het PF NP.

Officieel even een staatsieportret::


We rijden een klein stukje naar binnen en komen allereerst bij het Visitor Center. 


Daar gaan we even naar binnen en maken een praatje met de daar aanwezige Rangers. In dit geval is daar een alleraardigste dame op leeftijd bij die het een en ander verteld over dit park en de park service. Wanda en Layla bekijken even wat mooie stenen:


Ik koop 2 speldjes van het park en reken af. Daarbij blijft wat kleingeld over dat ik aan Layla geef die op haar beurt dat weer in een grote doorzichtige doos gooit. Giftenbox, jawel:


Buiten zet ik nog even een officieel tegeltje op de foto:


 En zo rijden we het eerste deel van dit mooie park in; Painted Desert:



Je kunt hier naar beneden maar het is nogal stijl. Naar beneden is een makkie, naar boven dus niet en dat ga ik dus niet doen. Madam wil dat echter wel van dichtbij zien. "Opa, mag ik even mee?" Natuurlijk meid:


Wat verderop bij een fotopunt nemen we een soepje met wat brood als lunch, het is tenslotte ook al een uur of 1:


Even gek doen hoort daarbij...... ze had het niet eens in de gaten:


We laten het ons goed smaken en er is nog wat brood over. Met wat originele Amish coalslaw er op smaakt dat opperbest.

Painted Desert en Petrified Forest bestaan uit verschillende fotostops waarbij je ook nog kunt kiezen of je de daarbij behorende (korte) wandelroutes wilt doen. Wij nemen er eentje in het begin en dat levert mooie plaatjes op:




Het is toch wel vreemd om een boomstam versteend in de grond te zien zitten.... dat duurt toch een tijdje en daarbij realiseer je je dat we maar nietige wezens op dit planeetje zijn..... Mooie dingen hebben we om te bekijken en dit is er een van.

Rustig aan rijden we verder en komen langs een punt waar een mooie oude verroeste auto staat. Het moet ons vertellen dat de Route 6 ooit onderdeel uitmaakte van dit park. Een mooi stuk historie dat zo geëerd wordt:

Ook natuurlijk met het originele logo op de grond gemaakt in beton:


Ook hebben ze een mooie gril in een steen gemaakt. Ze doen wel moeite:


 En zo gaan we door de fotostops en de mooiste landschappen komen voorbij:


Een van de mooiere punten vinden we de versteende boomstam die over een kloof ligt:


Doordat langs sijpelend water voor erosie zorgt en het risico op breken van die versteende stam aanwezig was is al in 1917 een betonnen steun onder de stam gemaakt, die is goed te zien.

De dames (en ook ik) lopen even naast de stam zodat we mooie foto's kunnen maken:


Zo sta je dan langs de kant:


Niet goed te zien maar er ligt een hele batterij aan versteende stukken boom beneden:


De park route is mooi van opzet en voert langs mooie wegen:


Tijdens een van de stops blijft Wanda met Layla zitten en loop ik naar het fotopunt. Als ik terug kom lopen en naast de camper sta spreekt een stel naast ons in een auto mij aan. De vrouw vraagt of ik Duits ben omdat ze dat blijkbaar hoort in mijn gesprek dat ik met Wanda heb. Ik zeg: "No, Dutch" waarop ze zegt "ik ben ook een beetje Nederlands" (met een licht accent). We praten wat en opeens zegt ze "mijn ouders kwamen uit Aalten"................................ hoe bestaat het? Ik zeg: "wij wonen in Aalten en ik ben een geboren Dinxperlo'er" waarop de vrouw eerst heel verbaasd reageert en dan spontaan uit de auto komt om on de hand te schudden: 


Ze blijkt van Koskamp te zijn en noemt heel wat namen die ons zeer bekend voorkomen. 
Tijdens het gesprek (en daarvoor) bleek dat het Canadezen waren die voor ruim 2 weken een reis door het Westen aan het maken zijn. De ouders van hen waren van de eerste lichting emigranten die vanuit Nederland naar Canada zijn geëmigreerd. Zij zijn daar dus geboren, maar waren nog wel regelmatig terug geweest, de laatste keer 1998.
De man komt trouwens oorspronkelijk van Dodewaard, heet Kater en verteld Duitse voorouders te hebben. Het leuke is dat hij precies weet wat het woord kater in het Nederlands betekent!

Een ontzettend leuk gesprek, en het is eigenlijk onwaarschijnlijk dat je op deze manier elkaar tegenkomt..... de wereld is dus toch niet zo groot. Toeval? Ik geloof daar niet in....

Er volgen nog wat stops, bij een van die stops ligt deze prachtige boomstam. Moet even op de foto:


Dan nadert toch het einde van het park. Op weg naar het laatste punt, een museum en een "tuin" met grote stammen:


Geweldig uitzicht toch:


Dan zijn we aangekomen bij het laatste punt. Hier lopen we eerst even naar binnen, er zouden dino's zijn en die wil Layla graag zien. Als we er zijn is ze toch wat huiverig:


Er zijn wat dingen te zien waaronder een mooi stukje in een diorama kast van 200 miljoen jaar geleden. "weten jullie dat nog, oma en opa" vraagt ze? Nee, niet echt....: interesse heeft ze echter wel:


Dan gaan we naar buiten. Er is een looproute van 1,5 mijl die we grotendeels doen. Layla is super enthousiast. Het levert mooie plaatjes op:




Even mooi poseren:





En klimmen. 287 treden zouden er zijn. Het voelt als 3000:



Ondanks dat we overspoelt worden door een bus met chinezen (verschrikkelijk volk met paraplu's tegen de zon en lange selfie-sticks) lukt het mij om toch nog deze mooie foto van de dames te schieten:


Kijk opa:


Het eind van de route. Hier linksaf, en dat doet ze braaf. Ze heeft er zin in:


Nog even een plaatje van de neus van ons tijdelijk huis:


"Mag ik bij jou instappen, opa?" vraagt ze. Tuurlijk mag dat. Mooi gezicht hé?:


En zo rijden we richting Holbrook. We zijn in Arizona en dat zullen we weten, man wat een gehobbel over die wegen. Typisch voor hier, we wisten het al. Maar het landschap is overduidelijk Arizona en ik vind het zeker wat hebben:


Als we Holbrook in komen en de KOA gevonden hebben checken we eerst in. Daarna rij ik naar de plek, koppel de boel aan en zoek eerst de wifi op de telefoon. Die loopt direct prima en dat is een goed teken.
Bij het aanrijden zagen we al dat de Burger King direct naast de KOA ligt. Ik stel dan ook voor om niet te koken maar lekker naar de buren te gaan. Dat voorstel valt bij beide dames in goede aarde. En zo zit je dan aan een stevige dubbel-whopper:


En Layla krijgt natuurlijk een presentje in de vorm van een bijzondere pen:


Dan lopen we terug naar de camping. Ik neem nog een halve beker Sprite mee, refill is natuurlijk gratis. In die korte tijd heb ik dan ook al gauw een 3/4 liter op denk ik.... schande eigenlijk, maar wel lekker!

Layla ligt nu al in haar nestje, we hebben nog even buiten gespeeld met z'n drieën en daarna nog even een stukje dvd gekeken. Het was een uitzonderlijk mooie dag wat betreft het weer als ook de belevenis. PF is een echte aanrader en mag eigenlijk in geen enkele West-USA-trip ontbreken!

Het is een heel verhaal geworden met veel foto's. Dat kan nu, want hier op de KOA in Holbrook loopt het internet als een speer. Dat hebben we nog niet meegemaakt in deze vakantie en is een verademing.

Morgen weer meer, voor nu welterusten! Latersss!!!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten