vrijdag 8 april 2016

Dag 19; van Lake Isabella naar Visalia

Hoi luitjes,

Vandaag gaat het naar Visalia en wel via Bakersfield. De route vandaag:


Gisteravond in Lake Isabella nog wat foto's gemaakt buiten, o.a. van de dames die lekker tv zitten te kijken:



We zijn net over tienen op pad. Eerst nog even tanken iets verderop en zien dat de prijs in een vallei als deze direct 2 kwartjes hoger ligt dan dat we later in Bakersfield zullen zien. Maar ja, er is meer dan 3/4 uit dus er moet zeker wat in. Dus vol dan maar. Als ik mijn creditcard laat zien valt mij de lading pistolen en geweren op die aan de muur hangen tussen de buitenspullen en visuitrustingen. De verkoper stelt mij gerust als ik hem complimenteer met de mooie verzameling. "Only air" zegt hij, alles op lucht. Maar toch.... het zou bij ons zo niet mogen.
Ik reken af, maak de voorruit nog even goed schoon en we vertrekken. De kleine meid vermaakt zich direct prima:


Verderop wordt duidelijk waar de naam vandaan komt, rechts verschijnt het meer Isabella:


De Garmin geeft een afkorting voor waar ik nog even langs wil: Caliente. Google geeft de weg via Bakersfield, Garmin weet een kortere weg. Later blijkt wat die is....
We slaan af in Bodfish en komen langs een USS Arizona Memorial park. Dat verbaasd me want dit schip explodeerde in Pearl Harbor op 7 december 1941 bij een aanval van de japanners.... en Pearl Harbor ligt in.... Hawai. Er zal een connectie zijn met deze plaats maar welke dat weet ik niet en wordt ook niet vermeld.
Er staan 2 voertuigen en wat echte "artifacten" ofwel overblijfselen van het schip tentoongesteld:


Ik fotografeer een en ander en we rijden na een 20 minuten weg. Er staat inmiddels een 2x grotere camper naast ons en ik zie de chauffeur denken; ik heb lekker een grotere..... doe je best, ik heb een kleintje!
Na enkele 100'en meters zie ik waar we heen moeten; een smalle bergweg met lekkere haarspeldbochten etc.... och, we hebben voor hetere vuren gestaan. Dus maar doen. De Ford zwoegt zich langzaam maar gestaag naar boven:


En zo zit je zomaar een eind op een berg:


De plaatselijke bevolking is erg hillbillie-achtig zoals we vanmorgen hebben gezien bij het tanken. Toch ontbreekt het ze niet aan humor gezien de figuren die we onderweg tegenkomen. Ik gok erop dat deze al een tijdje stilzit:


Na wat blijkt de eerste overstap komen we in een grasgroen dal terecht, erg mooi. In de verte doemt echter de volgende beklimming alweer op:


Mensen op paarden zwaaien naar ons, net als later een autorijder.We zwoegen weer omhoog en net als we in de afdaling zitten:


Worden we door een vrouwelijke bestuurder gesommeerd te stoppen. Ik doe mijn raam omlaag en zij verteld ons dat de weg onderaan net voor Caliente versperd is..... door een boomstam over de weg. Zij kan er niet door dus wij helemaal niet. Dat betekent terug rijden...... fuck. Da's 60 mijl en naar later blijkt bijna 2 uur rijden voor nop want dan staan we weer waar we begonnen zijn. Dag Caliente, u gaat van de lijst en dat gaat 'm dus niet worden. 
Ik besluit dan ook iets verder te rijden waar een wat breder stuk zit langs de weg en ik draai om. Na 3 vakantie's kan ik mij naar eigen zeggen aardig redden met een 23 cq 25 foots camper.... het bewijs staat op de videocamera die ik vergeten was uit te zetten. Wie wil mag het komen bekijken! ;)

We rijden terug en komen nog 2 vreemde lui tegen:


Die wachten al wat langer op de versperring! Als we terug komen in Bodfish stel ik de Garmin en gaat het over de grote weg naar Bakersfield:


Dat groot verandert echter al spoedig in een normale 2-baans weg door het dal. We moeten toegeven, een prachtige route ondanks dat het weer begint om te slaan met wat regen:


Het blijft echter mooi hier en de weg volgt al slingerend de rivier Kern ("Kern River"):


Dit si toch geweldig. Ik heb er wel werk aan met die grote bak maar ik geniet zeker. Dit is vakantie!:


En zo zijn we ineens in Bakersfield, althans de buitengrens:


Het landschap slaat hier prompt om van gekleurd naar meer dor. Layla maakt het niks uit, die geniet toch wel. In Bakersfield gaan we de Walmart even in en slaan nog wat dingen in die we niet meer hebben. Niet echt nodig maar toch gekocht; "opa, mag ik een donut?"Natuurlijk schat, dan kan opa er ook eentje nemen!:


Ik besluit even naar het fotopunt van 2011 te rijden. Wie het verslag van 2011 kent weet het nog. Wat opvalt is dat de buurt ernaast nog armetieriger is dan toen...... het gaat hier niet best. Ik neem wat foto's waaronder deze. Druk is het niet:


Na een stief kwartier rijden we verder, Bakersfield uit richting Visalia:


Langs die route veel groen in de vorm van walnotenbomen, druivenstruiken etc. Mooi:


Het is prettig rijden en de 75 mijlen vliegen voorbij:


En zie, Visalia is nabij en Sequoia staat er al op. Doen we morgen:


Ja!:


De boel aangesloten en terwijl Wanda gaat koken breng ik de kleine dame de beginselen bij van het basketbal:


En waarachtig, na een keer of 25 krijgt ze de bal in de basket. Hoera! Super coach! Alle gekheid, ze heeft plezier en daar gaat het om. Tijdens deze vakantie kan ik goed zien dat ze met betrekking tot het vangen van een bal goed progressie heeft gemaakt. Haar grove motoriek werkt gewoon niet zo goed als die van andere kinderen van haar leeftijd maar zo oefenen we het spelenderwijs. En dat heeft resultaat.

Morgen naar Sequoia National Park, grote boompjes bekijken. Laters!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten