We zijn weer een dag verder op deze mooie en bijzondere reis. Onze trip van vandaag:
Vandaag natuurlijk hetzelfde ritueel als anders. Nog even met Layla gespeeld in de kleine speeltuin waar ik geniet van haar spel. Ze maakt koffie, serveert het mij en ik zie niet dezelfde dingen als dit kind.... mooi hé? Heerlijke fantasie!
We vertrekken op tijd, zitten al in Seligman en hoeven maar een klein stukje te rijden naar het "centrum". Dit is de 3e keer dat we deze plaats bezoeken en het hoort bij onze reizen tot nu toe door het Westen van de USA. Het is ër lekker kneuterig maar ook gezellig:
Seligman is net als de hele Route 66 vergeven van de oude auto's en wrakken, zo ook hier. We zetten Layla op een treeplank van een mooie "Stan and Laurel" auto en maken foto's van haar:
We lopen door de plaats en bezoeken wat winkeltjes. Waar voorheen auto's langs de kant van de weg stonden zijn die er nu niet. Jammer:
Ook hier stonden we eerder, op wat andere auto's na niet veel verandert:
Natuurlijk bezoeken we "onze" Edsel. Ze staan niet meer voor de zaak maar ernaast. We gaan er uiteraard mee op de foto:
Een eindje verder staat een grafsteen. Die was ons niet eerder opgevallen, te tekst is sprekend:
(vertaling: "hier ligt Billy Pretzel, de laatste jongen die zat aan mijn Edsel").
We halen nog wat t-shirts (kosten geen drol hier) en net als we dat doen stoppen er 2 touringcars. En wat denk je? Nee, geen chinezen dit keer maar een nog irritanter volk; Fransen! Alle gekheid; valt natuurlijk mee maar ze spreken dus geen woord Engels.... typerend maar bekend. Het zij zo. Wij hebben als Nederlanders dan toch wat meer aanpassingsvermogen meegekregen.
De kleine dame is weer helemaal opgeknapt en ondeugend:
Ook is dit stuk Route 66 inmiddels voor de 3e keer het onze. Feit; alle 3 de gehuurde campers hebben dit stuk gereden (feitelijk van Flagstaff tot aan Seligman). Toch blijft het een mooi stuk:
Op driekwart van Seligman - Kingman ligt Hackberry. Ook hier moeten we even aan, daarvoor ademt het teveel de sfeer waar we zo van houden:
De oude eigenaar is er niet meer en daarmee ook niet zijn mooie Corvette. Daar staat nu een hotrod van de nieuwe eigenaresse die het heeft overgenomen, een uiterst vriendelijke dame overigens:
Van hieruit is het nog een klein stuk naar Kingman. Hier willen we het Route 66 museum bezoeken waar we 2 jaar gekleden niet aan toegekomen zijn. Ook dit stuk waar je Kingman van de 66 in komt rijden zul je in onze eerdere verslagen ook zien:
Wel, er is duidelijkheid over waar je bent:
Het museum is gehuisvest in een oud "powerhouse", samen met de plaatselijke VVV zeg maar:
Het is sfeervol ingericht en ademt oude tijden:
Voordat we kaarten kopen komen we langs deze dames. Sfeervol gekleed doen ze om de zoveel tijd een echte Indianendans. De dame links verteld mij dat ze van de Havasupai stam zijn en dat deze vogel dans een echt overblijfsel is uit hun rituelen. Mooi om naar te kijken en ze is erg vriendelijk. Ook legt ze uit wat de kleding betekent, het zijn de veren en de tooi van vogels. Mooi hé?:
We gaan naar binnen. Er is in dit (kleine) museum veel werk gemaakt om te laten zien hoe de Route 66 uiteindelijk ontstaan is. Een deel gaat over de grote trek van migranten die in de jaren 30 (depressie jaren) richting het Westen trokken en hoe ze behandelt zijn. Grote overeenkomsten met de gebeurtenissen op dit moment in Europa....
Ook een groot deel over de jaren voor 1900 en hoe de mensen toen naar het Westen trokken via de voorlopers van de route. Spartaans, in karren met de mensen er naast lopend. Een hard leven.
De dames gaan voor een huifkar staan die daar als voorbeeld van de grote trek opgesteld staat:
Ook staat er een vrachtwagen die de depressie jaren '30 laat zien. Volgestouwd met spullen, en achter onder de wagen ligt een baby te slapen. Je ziet Layla denken..... ik heb het maar goed:
Achterin de hal staat een mooie Studebaker uit de jaren '50 met daarin een gezin. Mooie display, de stapel Donald Ducks uit die tijd ligt op de hoedenplank. Mooie auto trouwens, een echt tijdsicoon:
Als we alles gezien hebben en wat souvenirs gekocht hebben lopen we naar de uitgang. "Ga je nog even hier staan, Layla?" vraag ik bij een mooie vloerschildering. En dat doet ze, ons fotomodelletje:
Buiten gekomen staat er een motorfiets naast onze camper . Het blijkt een Duitser uit Frankfurt te zijn waar we even mee praten. Hij is hier 11 dagen om even een rondje Westen op de motor te doen. Leuke vent en zoals hij zegt, ik ben gepensioneerd en heb tijd. Mams wilde niet mee en die zit lekker in een hotelletje in het Schwarzwald. Zo zie je maar, je moet de zaken in evenwicht houden in je leven.
Ik loop nog even naar de overkant omdat ik weet dat daar een klassieke autohandel zit. Er staat genoeg bijzonder spul en jawel, een zusje van onze eigen pickup is ook present:
Er zit nog wat meer lak op als op de onze en de prijs is zeker niet laag, 3500 dollar willen ze ervoor hebben. Ze zijn dus toch nog gewild. Mooi!
Dan hebben we gezien wat we wilden, en voordat we richting Las Vegas gaan besluiten we even langs de Wallmart te gaan hier. We moeten wat kleine dingetjes hebben en dat wordt toch iets meer dan dat. Daar treffen we een Hollands stel uit Schoonhoven ie ook via Travelhome een reis geboekt hebben, alleen brengen zij een camper weg voor Apollo. Een leuk gesprek!
Met onze kar gauw af gaan rekenen, zo kunnen we in ieder geval een aantal dagen vooruit zonder telkens boodschappen te moeten doen. Kost je toch snel 1 tot 1,5 uur per keer.
En zo rijden we ons vertrouwde Kingman uit:
En ik geniet van de rit:
Ofschoon we al aan het eind van de middag zitten (tegen 5 uur) besluiten we toch de Hooverdam even op te rijden. Zo gezegd zo gedaan. Eerst Nevada even in
En de afslag nemen naar de dam:
Het blijft een geweldig bouwwerk inclusief de grote brug en zijn machtig dikke en grote pilaren:
Ik schrik echter als ik lake Mead zie..... oei, laag water, veel lager als in 2011 toen we hier waren. Nu:
En 2011:
Misschien slecht te zien maar toch een stuk lager. Het geeft aan dat er te weinig smeltwater is geweest om het meer op peil te krijgen de laatste jaren. Een teken van opwarming van de aarde? Waarschijnlijk wel.
Inmiddels is de nieuwe parkeergarage klaar en zijn er diverse eetgelegenheden bij gekomen. ook een prachtig nieuw kunstwerk in de vorm van een klimmer:
Tis een bliksembezoek, we rijden er op, draaien op de parkeerplaats waar we in 2011 de camper hadden staan en rijden terug. Niet erg, een bewuste keuze die we vanmiddag samen gemaakt hebben gezien de prioriteit van het Route 66 museumbezoek. Bij het oprijden naar de grote weg na de dam kun je naar een uitzichtsplek die Lake Mead laat zien (2011 niet gedaan). Die pakken we nog even mee en voorwaar, daar hebben we geen spijt van. Hier zie je goed in het midden van de foto de streep land die aangeeft waar het water stond en waar het nu staat..... een best eind terug dus:
Van de dames schiet ik een van de mooiste plaatjes van deze trip tot nu toe vind ik zelf:
Dan snel de grote weg op richting Las Vegas, het is al laat genoeg. De zon staat laag en is verblindend. En daar is Las Vegas:
Na wat geharrewar met de Garmin en een adres wat niet klopt met behulp van mijn Google telefoon toch op de juiste plek gekomen:
De KOA is inmiddels verhuisd van Circus Circus drive naar Sam's Town, een groot casino. Volgens de manager nu met meer groen en dat klopt, er is inderdaad meer groen en meer bomen, de oude KOA was eigenlijk een grote parkeerplaats. Deze doet gezelliger aan. Het bord:
We tikken iets over de 28 dollar af wat mij erg meevalt. Oke, de plek is klein maar genoeg voor onze camper. Volgens de eigenaar werkt de wifi alleen maar vlak bij het kantoor en niet op onze plek. Heeft hij goed mis want de wifi op de Medion laptop loopt als een tierelier!! Ha!
Morgen naar Death Valley! Laters!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten