dinsdag 12 juli 2011

12 Juli 2011

Zo, daar zijn we dan. De vorige 2 verslagen even online gezet, en net voor het eten een begin gaan maken met die van vandaag.
PS er zijn mensen die kunnen reageren in de berichten en er zijn er die dat niet kunnen,. Da's vreemd. Ik denk echter dat je, om te willen reageren, een google of gmail account moet hebben. Waarvan akte!

In tegenstelling tot wat ik eerder vermeldde zijn we toch naar Sonora gegaan. In eerste instantie hadden we gisteravond besloten om in een keer naar Sacramento te rijden. Maar nadat we vandaag over Tioga pass waren gereden en de afslag Sonora tegen kwamen toch maar die kant opgereden. Later meer!

Vanmorgen vroeg vertrokken van de camping in June Lake:


Voordat ik de grote weg op ging draaien nog even getankt daar. Dat was wel even schrikken, want doorsnee genomen heb ik tot nu toe voor tussen de $ 3,50 en $ 3,80 per gallon getankt. Hier moest ik maar liefst $ 4,55 betalen per gallon........ Tja, in de middle of niks kunnen ze vragen wat ze willen. En ik wil het risico niet nemen om leeg te komen staan met deze rijdende zuipschuit. Ik heb al 1 op 4,2 gereden per kilometer, maar gisteren kan hij dat nooit gehaald hebben. Straks maar eens uitrekenen.

Daar richting Tioga Pass gereden:


Je zit in de June Lake regio (Mammoth lakes) erg dicht bij die pas. Op weg daar naar toe ook nog langs Mono lake gekomen:


Een eindje daarachter ligt het spookstadje Bodie. Dat wilden we doen maar de laatste 3 miles zijn onverhard. En dat staat de camperverhuurder niet toe.... Ik ben een voorzichtige Hollander en wil geen gedonder, dus dan maar niet.... helaas. Dus niet rechtdoor maar linksaf richting Tioga Pass:


Veel foto's hebben we genomen onderweg en het is moeilijk er elke keer weer mooie plaatjes uit te zoeken en hier te plaatsen. Deze pas is werkelijk waar een genot. Het natuurschoon is echt overdonderend. Kan ook niet anders want je gaat hier ook naar het national park Yosemite.
Wij zijn niet de enigsten die zo denken want het is best redelijk druk. Campers, auto's, bussen en zelfs de gekken die per fiets gaan....:


Het blijkt een man op redelijk gevorderde leeftijd. Knap! Bij de ingang van het officiele stuk van de pas het bord naar hoe hoog we gaan. In foot wel te verstaan, 9900 feet is ongeveer 3300 meter hoog:


We mogen omdat we de pas hebben van de National Parks gelijk doorrijden en worden uit de wachtrij gehaald. We rijden dan rustig een eind door totdat we bij een meer komen. Hier stoppen we omdat ook de kleine weer gevoed moet worden. Rustig nemen we de tijd en maken tevens van de gelegenheid gebruik om wat mooie portretten te maken op deze wel heel bijzondere plek:



Nadat Layla het buikje weer rond heeft gegeten rijden we verder. Plots komen we bij een mooie hoop sneeuw vlak naast de weg. Die gelegenheid laten we niet aan ons voorbij gaan en we moeten even voelen. Wanda blijft even bij de kleine en wij stormen de bult op. Een vriendelijke Amerikaan bied ons aan een foto te maken van ons drieen, echter net daarvoor schiet ik met m'n poot een halve meter de sneeuw in.... Brrrr! Koud! De bult was wat dikker dan ik dacht!:


Zo, gauw weer de camper in en verder. Het bord waarschuwt al:


Na vele oh's en ah's van de prachtige omgeving (en nadat mijn voeten weer enigszins op temperatuur zijn gekomen) komen we halverwege de pas op het splitspunt dat je of naar Yosemite kunt of richting San Francisco:

En eigenlijk is dat helemaal niet zo ver meer:


We slaan dus rechtsaf richting SF en rijden een stuk door en worden dan door borden gemaand om langzaam te gaan rijden. Waarom? Een bosbrand(je). Het lijkt gecontroleerd geblust te worden getuige het nog maar met 2 wagens aanwezig zijn van de brandweer. De grond is echter behoorlijk zwart. Schijnt vaker voor te komen want we hebben meer stukken gezien die ooit door brand getroffen zijn:


Op driekwart besluiten we ook zelf wat te gaan eten. Wanda bakt een paar eitjes terwijl ik even lekker op de warme stenen ga liggen: Ik heb het verdiend......!!:


Eventjes maar, er moet tenslotte ook weer gereden worden (na het eten uiteraard!):


Als iedereen zover is rijden we weer verder. We verlaten wat blijkbaar het Stanislaus national forest heet (wat een naam zeg) en rijden verder naar beneden:


Om even te laten zien hoe stijl de wegen zijn een plaatje:


Ik kan je zeggen dat je, als je naar beneden rijdt, de handen vol hebt met zo een bak van een camper onder je. Gelukkig heeft het ding ook 3 bergversnellingen die de handel in toom houd. Ik kan je verzekeren dat je die hier hard nodig hebt!
En dan komen we in de buurt van Sonora.... toch besluiten we daarheen te rijden, ook meer omdat we eigenlijk allemaal niet zo'n zin hebben in nog een lange rit (na die van gisteren):


Al verder rijdend genieten we van de omgeving die rustig aan veranderd van bergachtig naar heuvelachtig:


Ook de kleuren veranderen mee. Al rondkijkend merkt Wanda op dat het wel heel erg veel lijkt op de serie "Het kleine huis op de prairie", U weet wel, die serie die al driehonderduizend keer herhaald is op de Nederlandse zenders. Later blijkt dat ze nog gelijk had ook met haar opmerking. Als ik weten wil waar het Columbia State park is en een campground in de buurt moet ik even langs de plaatselijke VVV van Sonora:


Ik rij verder richting de plaats:


En kom bij de toeristische informatie. Daar draai ik de parkeerplaats op om erachter te komen dat ik niet verder kom. In 4 halen draai ik de camper om (wat net gaat aangezien het hier niet erg breed is) zoals ik dat ooit al eens geleerd had met rijles. Een man slaat mij gade en complimenteert mij. Natuurlijk streelt mij dat en hij begint een gesprek met mij. Later blijkt hij hier te werken. Binnen leggen ze mij uit waar ik heen moet en ook bellen ze naar het RV park waar we inmiddels zijn namelijk Marble Quarry RV park. Gauw moet ik nog een vlaggetje plaatsen op een immense kaart aan de muur om aan te geven waar we vandaan komen. Blijkbaar hebben ze veel Europeanen gehad want ik krijg m'n speldje er amper bij geplaatst. Als ik weg loop en afscheid neem zie ik onder de toonbank in de vitrine een portret; jawel hoor, van de cast van voornoemde serie. Met handtekeningen van hun allemaal. Het blijkt inderdaad dat de serie hier in deze "county"  is opgenomen!
Al verder rijdend doen we snel even boodschappen en zie ik een monument staan wat mij als liefhebber erg aanspreekt; een oude stoomloc die vroeger in de mijn- en bosbouw gebruikt werd; een 3-cilinder Shay in redelijk erbarmelijke conditie. Toch even met de oude dame op de foto:


Snel rijden we naar onze campeerplek. Het blijkt een erg mooi maar klein park te zijn. Na inchecken weet ik ook dat we hier wifi hebben. Hoera, we kunnen het thuisfront weer laten weten hoe het is en ook ons blog vraagt weer de nodige aandacht.
Omdat het eind van de middag nadert gaan we lopend naar het historische park wat erg dicht bij blijkt te zijn. Oke, helemaal makkelijk gaat het niet omdat de vriendelijke dame op leeftijd aan de balie even vergeten is te vertellen dat het eerste stuk van het zandpad bijna onbegaanbaar is. En we rijden met de kinderwagen dus eigenlijk is dat wel hilarisch. Maar we redden het en het is ook niet zover, ongeveer 10 minuten lopen:


Het laatste stuk is op een brede zandweg. De dames komen achter ons aan als we dicht bij het park zijn:


En wat horen we ineens; hoefgetrappel:


Een stagecoach, we zitten echt in de serie!

Grapje, leuk is het wel. Al verder lopend merk ik op dat de website van dit park er thuis wel veel optimistischer uitzag dan het nu in werkelijkheid is. Eigenlijk valt het een beetje tegen, maar omdat we er toch zijn de boel maar even grondig verkent en gefotografeerd. Aan de rand van het "dorpje"  zit een leuke ijssalon in oude stijl en we gaan daar even lekker een Nederlands uitziende ijshoorn eten:


Daarna lopen we maar eens rustig terug naar de camper, er moet tenslotte ook nog gegeten worden. De kleine meid laat onderweg even weten dat ook zij honger heeft en we lopen dan ook snel terug. Layla uit de kinderwagen op de hand en Kilian en ik gauw met lege kinderwagen als een ralleyteam naar onze plek.
We eten even lekker samen, het blijft altijd verwonderlijk wat Wanda weer in elkaar brouwt met beperkte middelen:


Maar lekker was het zeker. Na het eten nog even lekker buiten geinternet. Deze camping heeft van allemaal die we nu gehad hebben wel het beste en snelste internet. De verslagen van voorgaande 2 dagen stonden in een mum van tijd online, en ook het foto's uploaden naar het blog is hier een fluitje van een cent:


Uw webmaster betrapt met het schrijven van het blog:


Het is veel werk maar wel erg leuk. Ik hoop dan ook dat een ieder tot nu toe lekker meeleest.
Morgen weer meer (hoop ik). Dat ligt natuurlijk aan het feit of de techniek aanwezig is dan wel meewerkt. De rit zal dan naar Sacramento voeren waar ik het Golden State Railway museum ga bezoeken. Daarvoor heb ik toestemming van de familie. Het is een redelijk uitgelezen kans er nu heen te kunnen gaan, wanneer er weer een kans komt weet je maar nooit.... Dus; tot morgen!

Grtz, familie Halma.

3 opmerkingen:

  1. Hee familie halma/flodder in amerika,

    Mooie verslagen weer nadat je 2 dagen 'uit de lucht' bent geweest. Die cowboy hoed staat je inderdaag goed. Nog ff flink gegokt in Las Vegas?

    Mooi die foto dat jullie in de korte broek in een hempje in de sneeuw staan en die foto dat jij op een muurtje ligt te slapen en als je er afrolt een (zo lijkt het) kilometer naar beneden valt. Het hebben van een cowboy hoed betekent niet automatisch dat je ook onsterfelijk bent chef;).

    Veel plezier nog en ik blijf jullie volgen.

    Wesley

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hey there Halma-clan,
    Mooi verslag Ronald, goed dat jullie het avontuur na de prettige verrassing door hebben laten gaan, het wicht zal er later nog vaak over praten... Je schrijft alles zelf, maar laat ook de anderen eens even wat indrukken intikken! Ik ben heel; benieuwd hoe zij eea ervaren, jij bent nou eenmaal een freak, dus dat neem ik allemaal met een korreltje zout... (hoewel een behoorlijk jaloers korreltje, moet ik toegeven...). Fijn dat je Arizona zo mooi vond, daar begint voor mij de USA; Arizona, New Mexico, Texas, de zuidelijke staten... daar komt de mooie muziek vandaan. Bakersfield? OK< daar ook, maar da's wel klef (jouw woord?) en commercieel. Nou, enjoy the rest of your stay en de groeten van de Veghelse Halma's!
    Keep it up, Joop!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ha luitjes!

    @Wes: ik weet dat ik niet onsterfelijk ben, ik daag alleen de natuur een beetje uit! :) Zonder eollen, wd gaan lekker en genieten met volle teugen.
    @Joop: Arizona was erg leuk en mooi, de natuur is daar erg divers. Nu we naar boven rijden zie je e.e.a. toch veranderen. Niet slechter, zeker niet maar wel anders.
    Groetjes terug aan de Veghelse Halma's!

    Grtz, Ronald.

    BeantwoordenVerwijderen