13 Juli 2011

Hallo allemaal,

Mijn neef schreef gisteren; laat de andere 3 ook eens vertellen wat ze van de trip vinden. oke, doen we! (en het zijn geen grote praters zoals hun man/vader):

Wanda: Mooi, lekker warm weer, vriendelijke mensen. Dat de vakantie nog maar even zo mag duren!

Shannon: Leuk! Leuk! Aardige mensen, mooi land, je ziet veel mooie dingen!

Kilian: Mooi, leuk, mooi weer, geweldig land, aardige mensen, wat nog meer? Wil nog niet naar huis!

Vanmorgen vroeg opgestaan, normaal rond 07.15 afgelopen dagen en vandaag om 06.40 uur. Ik wil vroeg rijden richting Sacramento zodat we daar genoeg tijd in het museum en daarom heen kunnen spenderen. We ontbijten dan ook lekker met ons allen, douchen even en maken ons klaar voor de trip. De tomtom bied 2 opties; over Stockton of binnendoor. We kiezen de laatste optie en hebben daar geen spijt van De route is erg divers en zeker heel mooi. Het eerste stuk is mooi glooiend:

We gaan hier dus rechtsaf:

Deze moest even, die typische watertoren vindt je alleen in dit land:

Het 2e deel richting sacramento gaat door wijngaarden en appelgaarden:

Dan komen we in Sacramento aan:

We besluiten ons eerst even te melden bij de Koa in West Sacramento, je weet in deze vakantietijd immers maar nooit:

Een uiterst vriendelijke dame heet ons welkom en wijst ons een plaats aan. lekker dichtbij de wc's en andere faciliteiten. Mooi!
Vanaf daar rijden we naar Old Sacramento waar het museum gevestigd is. De rit is niet erg lang, zo rond de 7 km:

Vlakbij is een parkeerplaats waar de camper mooi kan staan. Ook fijn vanwege layla die bepaalde behoeftes heeft, als er wat is kunnen we zo naar de camper terug:

Dus; alles klaargemaakt en naar het Museum. Dat is aan de overkant van de weg als we onder de brug waar de parkeerplaats is weglopen. Ik moest er even onder natuurlijk:

Wel, waar kwamen we voor? Ik ben een treinofiel, had ik al eens eerder gemeld. Zowel in het echt als in model ben ik dus verzot op treintjes en in het bijzonder de Amerikaanse varianten. Toen we deze trip aan het plannen waren heb ik dan ook aan Wanda gevraagd of ik naar dit museum mocht. We hadden het al vaker op Discovery gezien in diverse documentaires en ze vond het helemaal oke.
Dit museum heeft een aantal bijzondere Amerikaanse locomotieven in zijn collectie. 2 daarvan zijn oude locs uit de jaren 1870-1880 en worden ook wel 4-4-0 locs genoemd (naar de asindeling). Aangezien ik in model met dit tijdperk (iets ervoor zelfs, 1860 US Civil War) bezig ben was dit natuurlijk de uitgelezen kans er eentje te zien en goed te fotograferen. Heb ik gedaan, en ik laat er 2 zien:

Ook hebben ze hier het laatste exemplaar van een wel heel bijzondere loc geconserveerd. Men noemt haar "Cab Forward" . De locomotief staat hier als het ware verkeerd om en heeft een compleet gesloten cabine. Men deed dat omdat deze locs over veel passen moesten rijden en veel tunnels tegenkwamen. Op deze manier zat de bemanning niet in de rook. Een typische constructie zoals alleen de zgn. Southern Pacific die had (een maatschappij die in 1995 overgegaan is in de huidige Union Pacific).Ik laat de loc toch even zien vanwege haar bijzondere verschijning en gigantische uiterlijk:

En ik tussen de drijfwielen. Zo kun je goed zien wat voor een mastodont deze locomotief is:

Nog een bijzonder exemplaar is een dieselloc uit de begintijd van de verdieseling in de Verenigde Staten. Het is een zgn E9-A, en heeft de karakteristieke bolle neus zoals de diesellocs ze in die tijdsperiode hadden:

En ik voor de loc, wat is die groot, he?:

Overigens is deze loc geheel gerestaureerd en rijvaardig.

En nog eentje van de familie samen die het mogelijk gemaakt hebben dat ik vandaag met hun hier aanwezig mocht zijn!:

Na het museum zijn we old Sacramento even in gelopen. Het museum maakt daar onderdeel van uit, en het is een mooi historisch stadsdeel. Veel winkeltjes maar ook eet- en drinkgelegenheden. Bij eentje besluiten we lekker even koffie te gaan drinken en wat lekkers erbij te nemen. De man heeft heerlijke appel- en kaneeldingen (in die volgorde van foto's) in zijn vitrine liggen, en die willen we wel even proeven. Dan wordt je gelijk duidelijk waarom de gemiddelde Amerikaan er heel anders uitziet als de doorsnee Europeaan:

Al rondkijkend merkt Wanda op: "kijk eens wat er op de muur staat".... Oh, hoe treffend:

Heerlijk toch? je moet wel enige humor samen hebben om hier om te kunnen lachen.
Verder lopend komen we langs een Militair museum. We lopen even het voorstuk in dat ingericht is als een winkel en vele leuke dingetjes heeft staan. Aan de linkerkant is een muur met allemaal namen. Het blijken de namen te zijn van alle Californische militairen die sinds September 2001 omgekomen zijn in actieve dienst:

Best wel indrukwekkend zeker als je de leeftijden ziet... 19, 20, 21..... mijn dochter is 19 dus ik kan me best dat leed voorstellen dat de ouders van deze jonge mensen meegemaakt hebben. De vriendelijk man achter de toonbank genaamd Bill verteld ons zelfs dat er nog wel een deel naast kan omdat de datum niet verder gaat dan 2008........ :

Als we in gesprek raken (als je in het land van je vakantie ben moet je ook interactief gaan met zijn bewoners, toch?) verteld hij vol passie en kennis over de zaken die hij gedaan heeft. Als ex-vliegenier voor speciale missies is hij semi-retired en ook zijn vrouw staat op het punt van rentenieren. Zo komen we natuurlijk over de Euro en de Dollar aan de praat als hij vraagt waar we vandaan komen. Ook geeft hij nog even lekker af op "the nutcase in the white house who can't make decisions". Hij bedoeld natuurlijk Obama die wij heel charismatisch vinden maar die hier in het land zelf niet altijd even geliefd is. Waarom? Omdat hij volgens Bill de middenklasse het hardst treft. Ik leg hem fijntjes uit dat het bij ons in Nederland niet veel anders is.....
We staan lekker zo'n 20 minuten te keuvelen als mijn zoon nog wat gevonden heeft voor 5 dollar. " My gift to you"  zegt de man. Leuk he? We schudden hem hartelijk de hand en wensen hem het beste. Wat een heerlijk land!

We lopen nog wat verder de stad in als onze kleindochter ineens luid en duidelijk laat weten wat eten te willen. Hadden we rekening mee gehouden, flesje met water en losse poeder bij (als we geen borstvoeding kunnen geven). In het museum had Layla al even "aan de tiet"  gelegen, vandaar. Gauw een viswinkel binnengegaan om te vragen of hij een magnetron had. Ja, had hij! Gauw de fles warm gemaakt en gegeven:

Toch wil ze niet rustig worden en blijft huilen. Tja, dan maar snel terug naar de camper. Ik ren nog snel rond met de camera om nog het e.e.a. te fotograferen wat aan mijn aandacht ontsnapt is terwijl Wanda en de kids versneld doorlopen. En dan zit je in de camper en rij je weg, is de kleine meid weer stil en lacht...... zucht. kleine (klein)kinderen kleine zorgen....U weet wel! We nemen het maar met een lach, en ik zeg tegen Wanda: "als ze later groot is zal ik haar hier nog eens aan herinneren".
We draaien het oude deel van Sacramento uit over een mooie brug waarvan ik de naam niet weet maar wel de moeite vond deze even te laten zien:

We rijden dan ook rustig door de avondspits terug naar de Koa camping om wat te gaan eten. Omdat we voor het eerst in deze vakantie geen zin hebben om te koken halen we wat bij een Bob Marley frietboer op de camping. Tenminste, de kids zeggen dat hij er zo uitziet! Hij doet het wel heel rustig aan want het duurt wel 35 minuten eer ze terug zijn. Het spul is dan al lauw, dus eten we maar snel door:

Gelukkig is het wel erg lekker, dus dat maakt het wachten meer dan waard. 

En als laatste onze plek hier in West Sacramento. Op een mooie campground en omringd door palmen:

Morgen weer meer als we ons via San Ramon (waar ik even ga buurten bij een bevriend hobbyist) naar San Francisco begeven! Later!

Greetz, familie Halma.